W odmianie rzeczowników i przymiotników wyróżniamy:

numerus singularis (sg) – liczba pojedyncza

numerus pluralis  (pl) – liczba mnoga

    genera:

genus masculinum  (m) – rodzaj męski

genus femininum  (f) – rodzaj żeński

genus neutrum (n) – rodzaj nijaki

Nominativus N.(mianownik) – Quis? Quid?  (kto? co?)

Genetivus G.(dopełniacz) – Cuius?  (kogo? czego?)

Dativus D. (celownik) – Cui?  (komu? czemu?)

Accusativus Acc. (biernik) – Quem? Quid?   (kogo? co?)

Ablativus Abl.  (narzędnik) - Quo?  (z kim? z czym?

                        (miejscownik)  (o kim? o czym?)

Vocativus V! (wołacz!)

sg N.puella      N.nox         N.magister

    G.puellae;  G.noctis;     G.magistri

Ogólne zasady deklinacyjne

·         W łacinie jest V deklinacji, czyli odmian rzeczownika

 przez przypadki.

·         Przymiotniki odmieniaj się wg dekl I, II i III.

·         O przynależności rzeczownika do danej deklinacji decyduje

zakończenie Genetivu singularis:

    I –ae, II – i, III – is, IV –us, V –ei;

·         Vocativus jest taki sam jak Nominativus w obrębie liczby.

    !wyjątek stanowią rzeczowniki i przymiotniki II dekl. na –us,

·         Dativus i Ablativus pluralis mają zawsze taką samą końcówkę

·         Neutra (rzeczowniki rodzaju nijakiego) obowiązuje REGUŁA NEUTRÓW.

·         W odmianie rzeczownika i przymiotnika masculinum i femininum w przypadkach od Dativu do Ablativu w sg  i we wszystkich przypadkach pl podstawę odmiany stanowi temat z Genetivu singularis po odcięciu końcówki, np.:

N. magister       N. nox            N. pater          N. puella

G. magistr – i;   G. noct – is;   G. patr – is;    G. puell – ae;